Aftellen!

Schandalig lang niet geschreven, maar deels met een goede reden! De laatste keer was met oudjaar. We hebben een rustige jaarwisseling gehad en zijn 's avonds alleen even naar het familievuurwerk gaan kijken om 21:00 uur. En daarna was het vechten om mijn ogen open te houden tot 12 uur. Toch raar om zo met ons 2tjes op de bank het nieuwe jaar in de luiden.

2 dagen later had ik ook weer een echo om te controleren of mijn placenta nog steeds de uitgang blokkeerde. Dit was na een lang onderzoek niet meer het geval. Vreemd want de gyn was overtuigd dat deze niet meer zou opschuiven en dit is toch gebeurd. (Misschien wilde ze van het slechtste uit gaan?)
Ik schrok dus wel een beetje toen ik net thuis kwam, ik weer gebeld werd door de kliniek - of ik toch nog even terug kon komen om te dubbelchecken.... Alles bleek gelukkig ok en ik mag op de natuurlijke manier bevallen! Heel fijn, maar qua planning voor de opvang voor Isi wel even rot. Benen bij elkaar houden totdat Siepy komt of baren wanneer Sjan er is, alhoewel dat een beetje vroeg zou zijn....

Het weekend daarop zijn we naar een hockeygame geweest. Wij noemen het ijshockey in NL, maar hier wordt het gewoon hockey genoemd. Via een zakenrelatie van Lars, Calvin, waren we uitgenodigd met z'n 3tjes om eerst een hapje te eten en daarna naar de wedstrijd te gaan. We hadden fantastische plaatsen en zaten boven de gang naar de kleedkamers en recht achter alle spelers van de tegenpartij. Wat een spektakel. Vooral ook eromheen. Lars was al wel eens geweest maar Isi en ik keken onze ogen uit! Spannende wedstrijd, snel, veel gewissel waar ik de ballen van snapte, en na een 0-1 achterstand scoorde de Vancouver Canucks ook! De arena ontplofte en er ging een mega alarm af waar Isi zich een ongeluk van schrok en heel hard moest huilen. Ze heeft het er nu nog steeds over ("isi schrokken mama!") In 1 van de vele rustmomenten kwam Calvin terug en had de mascotte van de Canucks voor Isi gekocht, een Orka met de naam Fin. Dit is tot op de dag van vandaag 1 van haar lievelingsknuffels en ze roept regelmatig Go Canucks Go (wat meer klinkt als "coconuts go") Ze hebben er een echte fan bij!

Gelukkig kon ik daarna echt gaan aftellen tot Sjan, mijn vriendinnetje uit NL, zou komen. Samen met Isi stond ik haar op te wachten op het vliegveld en wat was het gaaf om elkaar weer te zien!
Helaas waren de weersvoorspellingen voor de 2 weken dat ze hier zou zijn hartstikke slecht, in die zin dat er alleen regen werd voorspeld. Al met al viel het achteraf gelukkig reuze mee en zijn we er genoeg op uit geweest samen en met z'n allen.

Isi vond het helemaal heerlijk dat Sjannie er was en genoot van de extra aandacht en heerlijkheden die Sjan in de keuken klaar maakte. Ook wonen en waren er een paar vrienden van haar in Vancouver tijdens haar verblijf en zo zijn we een paar keer 's avonds er op uit geweest, maar zo ook Lars en Sjan samen. Toch ook weer een heel nieuw Vancouver leren kennen door hun, zoals restaurantjes en leuke barretjes en locale brouwerijen. Erg leuk, voor als ik straks weer "beter" ben en weer mag drinken :)

Zo gingen Lars en Sjan er ook op haar laatste vrijdagavond op uit en besloot ik thuis bij Isi te blijven. Drukke dag en ik had een zware buik, dus verheugde me op een heerlijk badje. Zij zouden plannen maken voor de volgende dag, omdat we met de hele club van haar vrienden naar Whistler zouden gaan.
Na een goed half uur/3 kwartier liggen verschrompelen in bad, lekker theetje gezet voor mezelf en een heerlijk stukje chocola gepakt en wilde wat tv gaan kijken. Totdat ik iets voelde waarvan ik dacht: dit klopt niet. Was m'n water gebroken of iets anders? Toch maar even checken. Ik schrok me wezenloos toen het bloed bleek te zijn. Gelukkig helemaal geen pijn of krampen, dus dat stelde me enigszins gerust. Wat te doen? Ze hadden tenslotte gezegd dat mijn placenta was opgeschoven en ik had juist kans op bloedingen toen deze de uitgang nog blokkeerde.
Het was redelijk vroeg op de avond nog, dus toch de verloskundige maar gebeld en vragen wat het kon zijn. Internet gaf niet echt veel duidelijkheid behalve toch maar contact op te nemen met je vk. Zo gezegd zo gedaan en nadat ik haar gesproken had, toch maar Lars gebeld. Die dacht dat ik belde om te vragen wat de plannen voor de volgende dag waren, dus ik schrok een beetje toen ik zei dat de vk me graag even wilde checken in het ziekenhuis. Wat een geluk dat Sjan er was, anders hadden we Isi uit bed moeten halen en mee moeten nemen.
Die zijn dus met z'n 2en in een taxi gesprongen en naar huis gekomen. Tot zover hun avondje uit....

Gelukkig had ik met Sjan die week m'n ziekenhuiskoffertje al gepakt (Isi was tenslotte 3 weken te vroeg en toen stond ik met weeën datzelfde koffertje te pakken!) want de vk zei dat ik deze toch maar voor de zekerheid moest meenemen.
Lang verhaal kort - ik werd in het ziekenhuis als eerste aan de CTG gelegd om de baby te monitoren, terwijl we wachtte op de dienstdoende gynaecoloog. Gelukkig zag dat er prima uit en toen na een uur of 2 deze kwam om te onderzoeken deed dat pijn. Voor hun een reden tot zorg, want op dat moment kwamen ze toch bloed afnemen en zouden ze een bed voor me klaar maken.
Later legde de vk uit dat ze bang waren dat door het verschuiven van de placenta deze misschien wat was losgelaten. Dat zou het bloedonderzoek kunnen uitwijzen en anders via een echo de volgende dag.
Gelukkig was ik in goede handen en hadden we de grootste lol met de dienstdoende zusters wat het allemaal een stuk ontspannender maakte. Toen ik eenmaal op mijn kamer lag is Lars lekker naar huis gegaan voor wat slaap en zou de volgende dag met Isi en Sjan langs komen. Ik baalde vooral dat we niet naar Whistler konden dat weekend, maar was heel blij dat Sjan al wel was geweest met haar vrienden om te skiën eerder die week.

Omdat het weekend was, duurde alles wat langer dan normaal en moest ik eigenlijk nog een nachtje blijven omdat er maar geen gyn was die me kon ontslaan. Het bloeden was gestopt, ik voelde me goed, bloeduitslagen en echo waren prima en de kleine spruit leek zich nergens wat van aan te trekken in mijn buik. Gelukkig zondag naar huis toe en zo kon ik toch nog 2 dagen van Sjannie genieten.

Nu is het dus aftellen dat de baby gaat komen. Siepy komt over 1,5 week. Even de beentjes nog bij elkaar houden dus! Gek idee dat als ik een keizersnee had gehad, de baby er al zou zijn!
Met Isi was ik afgelopen maandag bevallen, dus alles voelt nu wel een beetje als overtijd en ik merk dat ik wat zenuwachtiger ben :). Isi kwam zo onverwacht en eerder dat ik geen tijd had om er over na te denken. Nu zit ik echt te wachten natuurlijk.
Gelukkig heb ik ontzettende last van nesteldrang dus mijn dagen zijn gevuld met poetsen en opruimen en kleertjes wassen. Zoveel leuke (Hema) kleertjes via de post ontvangen van familie en lieve vrienden al!

Afgelopen weekend hebben we voor Isi ook een "grote mensen bed" gekocht. Die is helemaal in de gloria met haar nieuwe aanwinst. Daarna meteen de box opgezet in de huiskamer, de wieg staat klaar in onze slaapkamer....laat maar komen dat lieve kleine wondertje!