Daar is hij dan!

We zijn meer dan een maand verder sinds mijn laatste verslag. Niet zo heel gek gezien alle gebeurtenissen in de afgelopen 4 weken.

4 dagen na mijn laatste verslag is Fedya geboren. Ik werd 's ochtends wakker omdat mijn vliezen waren gebroken. In paniek gaf ik Lars een duw en die dacht dat ik hem wakker maakte omdat hij zich zou hebben verslapen. Het was die dag namelijk Family Day in B.C. en Lars had een vrije maandag. Maar nee, ik liep leeg en rende als een kip zonder kop door de slaapkamer omdat ik gewoon ff niet wist wat ik moest doen! Oja, vruchtwater opvangen om te kijken of meneertje niet al had gepoept. Niets aan de hand gelukkig! En nu? Oja, verloskundige bellen dan maar? Die belde niet lang daarna terug en gaf aan dat zodra ik weeën zou krijgen die 40 sec zouden aanhouden, ik weer moest bellen. Bij Isi begonnen mijn weeën binnen het uur, maar nu gebeurde er niets. Opvang voor Isi regelen dan maar?

Toen Sjan hier was eind januari, hebben we een Nederlandse leren kennen die 2 dochtertjes heeft, waarvan de oudste ietsje jonger is dan Isi. De donderdag voor mijn bevalling afgesproken met haar en haar meiden en Isi en Suze kunnen het supergoed met elkaar vinden. Ze stelde toen ook voor dat als ik echt omhoog zat met opvang, ik haar echt moest bellen.

Dus ik Natasja gebeld en gevraagd dat als het zou beginnen of ze Isi kon opvangen. Geen probleem! Last van mijn schouders en alsof Fedya het voelde, begonnen niet lang daarna de weeën langzaam aan op te komen. Net toen ik de eerste heftige kreeg belde de vk om te vragen hoe het ging. Nou, het begint geloof ik. Ze stelde voor om mijn spullen te pakken en toch maar richting het ziekenhuis te gaan. Natasja weer gebeld en die waren 20 min van ons vandaan. Ze kwamen er meteen aan!
Ondertussen werden de weeën heftiger en begon hem een beetje te knijpen, want we waren 20 min verder en nog geen Natasja. En toen ik op het punt stond om haar te bellen, stonden ze al aan de deur. Ze hadden een lekke band met de wandelwagen gehad! Isi pakte haar hand en zwaaide nog: dag mama, dag papa, en weg was ze met Natasja die ze pas 2 keer had gezien....

Wij snel de auto in, zover dat ging met steeds heftigere weeën. Natuurlijk hadden we elk stoplicht tegen en bij de tijd dat we in het ziekenhuis waren was het 13.00 uur. Of ik even wilde gaan zitten, vroeg de mevrouw achter de balie. Uhm NEEEE! Ik wil bevallen en wel nu! Of ik een bed mocht?! Dat kon en ironisch genoeg kwam ik in hetzelfde bed te liggen als een paar weken daarvoor! Ik hoorde nog een zuster zeggen dat ze geen kraamkamers vrij hadden, maar het enige dat ik dacht was dat ik nu een kind ging krijgen, kamer of geen kamer! De vk wilde nog wel even kijken hoe ver ik al was en ik bleek al 9cm te hebben. Toch maar even kijken voor een kamer dus. Gelukkig werd ik al snel weggereden en hadden we een afgesloten kamer. De vk bleef maar zeggen dat ik er bijna was, maar ik herinnerde me van Isi dat ik nog 2,5 uur bezig was toen ik eenmaal in het ziekenhuis was. En ik had me een pijn, want de weeën bleven elkaar maar opvolgen. Ik kon voor mn gevoel niet meer, toen ik op dat moment moest persen.
En opeens was hij er..... een klein blond kereltje op mijn buik.....huh wacht, blond?!! Ja superblond en knalblauwe oogjes! En wat was hij klein! Mooi wil ik nog niet zeggen, want hij moest echt nog even uitdeuken hoor :) maar dat gebeurde al snel gelukkig!
Toen ik vervolgens op de klok keek hoe laat hij was geboren, bleek niet alleen dat hij op dezelfde tijd als ik was geboren (14:07 uur) maar we ook pas net een uurtje in het ziekenhuis waren! Wat was het snel gegaan!

Ik was dus heel benieuwd hoe zwaar hij was, want hij leek zoveel kleiner dan Isi, maar wegen deden ze pas na een paar uur. We hadden nog een placenta die maar niet wilde komen. Wat is dat een onding geweest zeg deze zwangerschap! Na 2 spuiten oxytocine en een kwartier aan het lachgas (wiehoeoeoeoe!) heeft de gyn met redelijk wat kracht na een uur de placenta los gekregen. Ze wilde me toch maar even houden daardoor, mede ook door het bloedverlies.

Uiteindelijk werd Fedya gewogen en meneertje was 3335gr, een halve kg zwaarder dan Isi. Alles was verder ok, maar hij trilde heel erg toen hij onderzocht werd. Dit kan duiden op diabetes of een laag calcium en dit wilde ze uitsluiten. Dus voor de zekerheid wat bloed afgenomen en samen opgenomen.
Achteraf helemaal niet erg, want omdat de bevalling zo snel was gegaan heeft hij ook ontzettend last van slijm in zijn longen gehad. Hierdoor is hij de eerste 2 dagen een paar keer met spoed meegenomen door de zusters omdat hij het slijm zelf niet weg gekucht kreeg en blauw aanliep. Best eng en was dus blij dat zij er waren om hem te helpen en het slijm konden wegzuigen.

Donderdag mochten we gelukkig naar huis en na nog wat gedoe om een te kort tongriempje van Fedya waardoor de borstvoeding heel pijnlijk was en de kinderarts hier niet meteen bij wilde helpen, maar door aandringen van de (zuidafrikaanse!) lactatiekundige dit toch is gebeurd, konden we met een gerust hart naar huis. De volgende dag stond tenslotte Siepy op de stoep, jeeej!

Wat was het fijn dat ze er de hele week was om te helpen. Eigenwijs als ik ben wilde ik al heel veel zelf doen, maar werd al gauw terug gevloten door mijn lijf. Toch niet niks zo'n bevalling :)

Een heerlijke week gehad samen en ook Isi was super blij dat haar tante er de hele week was. Ik zag er behoorlijk tegenop toen Siepy weer naar huis moest, want Lars was tenslotte ook weer aan het werk. Gelukkig heb ik inmiddels een beetje mijn draai gevonden, maar ik kom soms handen te kort. Ik heb maar geaccepteerd dat voor 12 uur allemaal aangekleed zijn overgewaardeerd is! Gelukkig moet niks en is het weer er ook niet naar om iets te moeten. Het plenst echt al dagen, dus we zitten lekker binnen en gaan af en toe naar de Community Center voor Isi om te spelen.

Inmiddels zijn papa en mama ook weer terug uit Zuid Afrika en is het aftellen voor ons begonnen! Over een weekje zijn ze er gewoon al! Ook daar kijken we allemaal naar uit.