Warmerdammetjes een jaar later

Jeetje, bijna een jaar geleden dat ik voor het laatst een verslagje heb geschreven. En wat voor jaar...

Tijdens de koude winter in Edmonton, zaten papa en mama in warm Zuid-Afrika. Daar heeft mama een pacemaker gekregen. Hierdoor ben ik in februari even een weekje alleen in NL geweest om ze te zien. Het waren een paar hele fijne dagen, waarin ik gelukkig ook wat vrienden heb kunnen zien en nieuwe baby's heb kunnen bewonderen, maar ook een week waarin ik geveld werd door een vreselijke griep die heerste in NL. Hierdoor heb ik ook een paar afspraken af moeten zeggen. Gelukkig zijn de lieve Harlingse Warmerdammetjes naar Schiphol gekomen, zodat ik hun en kersverse baby Ayden toch even heb kunnen zien. Zo ontzettend lief!
Maar 1 van die afspraken die ik heb moeten afzeggen, bleek achteraf 1 van de belangrijkste.
Net nadat ik terug kwam in Edmonton, kregen we helaas het allerslechtste nieuws te horen. Luc, Lars zijn beste vriend, bleek ongeneeslijk ziek en had niet heel lang meer. Lars heeft hals over kop een vlucht geboekt naar NL om voor nog een laatste keer samen met zn maatje te zijn en tijd samen door te brengen. Ik wou alleen maar dat ik mijn afspraak met Luc eerder in die week gepland had....

Papa en mama besloten eind mei toch ook weer naar Canada te komen. Ze boden aan om op te passen zodat Lars en ik misschien ook even een paar dagen er tussen uit konden....Tja, die kans grepen we met 4 handen aan en een paar dagen werd een week en "even er tussen uit" werd Hawaii :) Als je het doet, moet je het goed doen toch?! Een soort Honeymoon 2.0.!
Maui was fan-tas-tisch! Een liefdesbaby van Curacao, Saba en Kaapstad. Tropische bloemen, regenbogen, vulkanen, watervallen, rode en zwarte stranden en een knalblauwe zee. Meer hadden we niet nodig.

Eenmaal terug in Edmonton hadden we 1 dag om onze zomerkleren uit te pakken en onze winterkleren in te pakken, want de dag erna gingen we op een roadtrip met papa en mama. Zo wilde het dat we letterlijk 24 uur later van een tropisch eiland, in de sneeuw in de Rockies stonden! Wat een overgang!
Hier in de Rockies hebben we nog met Luc gebeld en niet veel later zou blijken dat dit ook de allerlaatste keer zou zijn. Maar wat zijn we gezegend dat we afscheid hebben kunnen nemen en hebben kunnen zeggen wat we wilden zeggen. Dat neemt het verdriet niet weg, maar verzacht de pijn wellicht iets.

We zijn doorgereden naar Kelowna, het wijngebied van Canada. Hier zijn Lars en ik al eerder geweest toen we net in Canada woonden. Het weer zat helaas niet helemaal mee, maar ondanks dat hebben we een paar fijne dagen gehad, met als klap op de vuurpijl een prachtige regenboog over het meer op mama's verjaardag.

Toen we terug kwamen in Edmonton kregen we al gauw te horen dat Luc palleatieve sedatie had gekregen en een paar dagen later is hij helaas overleden. Wat een gemis van onze lieve vriend...
Ondanks dat we hadden gezegd dat we niet naar NL zouden gaan voor de crematie, toen het moment daar was, wilden we allebei. Gelukkig vonden we een goede deal en zijn we een paar dagen erna met ons 4tjes op het vliegtuig gestapt.
Wat was het fijn, waardevol, maar ook bitterzoet om met iedereen samen te zijn. We hebben gehuild, maar ook veel gelachen en zoveel dierbare herinneringen opgehaald, maar ook bijgemaakt. Het heeft ons zo geholpen om al onze vrienden en familie te hebben gezien, maar ook om afscheid te hebben kunnen nemen van onze lieve Luukie.

Afgelopen september is Isidora begonnen met school, Kindergarten. Ze vindt het verschrikkelijk leuk en heeft al veel vriendjes gemaakt.
Vandaag is het ook begonnen met sneeuwen, dus we maken ons weer op voor een lange koude winter.

2018 is echt een jaar van ups en downs geweest en is in die zin voorbij gevlogen.
Mijn goede voornemen is in elk geval om weer wat regelmatiger een update te posten hier.